5 sposobów, jak być bardziej empatycznym liderem. W trudnych czasach ludziom łatwo jest paść ofiarą swoich niepokojów i lęków, co jest naturalną reakcją na przedłużający się stres i niepewność. W miejscu pracy oznacza to, że bardziej niż kiedykolwiek potrzebujemy liderów, którzy są empatyczni — którzy potrafią rozumieć potrzeby innych i działać zgodnie z nimi. Kiedy ludzie czują się widziani, słyszani i zrozumiani, czują się silniejsi i bardziej zaangażowani. Oto 5 sposobów, jak wzmocnić swoją liderską empatię:

Dzwoni sfrustrowany klient. Coś nie działa u niego tak, jak powinno. W głosie słychać, że jest na granicy wykrzyczenia Wam dobitnie swojej złości przez słuchawkę, oczywiście o ile jej wcześniej nie zmiażdży z tych emocji. Co robić? Jak dobrze obsłużyć takiego klienta, rozwiązać jego problem i nie eskalować niepotrzebnie tych emocji? Zadałam ostatnio to pytanie na warsztacie z radzenia sobie z trudnymi sytuacjami z klientem i grupa zgodnym chórem stwierdziła, że jak najszybciej proaktywnie działać! Przejść do naprawiania problemu, wypytać o potrzebne szczegóły i dane, znaleźć rozwiązanie. Jednak od razu odezwały się głosy, że akurat na ich klientów to nie działa, bo zamiast grzecznie wtedy podać wszystkie informacje i współpracować przy rozwiązywaniu własnego problemu, ich klienci to takie gagatki, że „oporują”, coraz bardziej się złoszczą i niecierpliwią, czasem w ogóle nie chcą słuchać logicznych argumentów i wskazówek. Czemu proaktywność i nastawienie „problem-solving” czasem nie działa?

Bardzo często obserwuję, że w wielu firmach zapada decyzja by promować najlepszego specjalistę w zespole na stanowisko lidera. Tym prostym sposobem, tracimy w zespole wybitnego eksperta, a zyskujemy lidera, który nie zawsze odnajduje się w swojej nowej roli. Dlaczego się nie odnajduje? Bo mówiąc przenośnią - jest ekspertem od swojego drzewa, a nie od zarządzania całym lasem. Bardzo wielu liderów czuje się niepewnie gdy okazuje się, że nie są w stanie odpowiedzieć na wszystkie pytania merytoryczne spływające do nich ze strony zespołu. Cóż, po to zatrudniamy specjalistów, by każdy z nich był odpowiedzialny za swój zakres (swoje drzewo). Rolą lidera nie jest specjalistyczne skupianie się na każdym drzewie, ale pilnowanie był las jako ekosystem działał sprawnie. Rolą lidera jest upewnianie się, że każde drzewo ma optymalne warunki do wzrostu, żadne z drzew nie zabiera światła i wody innym, oraz że do lasu nie zbliżają się zagrożenia i choroby. Lider nie może nadmiernie skupiać się na pojedynczych drzewach, bo zgubi obraz całości.

„Weź się w końcu za siebie! Miałeś wreszcie zacząć ćwiczyć!” Mówicie tak czasem do siebie? Albo do kogoś? Mamy dobre intencje, chcemy zmotywować siebie lub innych, tymczasem pogarszamy sytuację. To pokazuje, jak błędnie często podchodzimy do tematu silnej woli. Silna wola, determinacja – a wśród badaczy częściej samokontrola i samoregulacja – to zdolność do podejmowania działań, które są spójne z naszymi celami długoterminowymi i naszymi wartościami. Robię coś na rzecz przyszłości, mimo tego, że w tej chwili nie bardzo mi się chce. Albo kusi mnie coś zupełnie innego. Wytrwałość wbrew przeciwnościom. To też powstrzymanie się od niechcianych impulsów (i zrobienia czegoś, czego będzie się żałowało).

Prawie na każdym szkoleniu dotyczącym przywództwa pojawia się pytanie ze strony liderów: gdzie jest granica pomiędzy wspieraniem zespołu, a wykonywaniem zadań za nich. Czyli innymi słowy: kiedy moja liderska pomoc jest faktycznie wsparciem, a kiedy zaczynam być wykorzystywany przez swoich ludzi? Wielu liderów jest obciążonych pracą do granic możliwości i często właśnie powodem jest to, że wykonują pracę innych. Powodów jest mnóstwo: myślą, że zrobią coś szybciej i lepiej, że wytłumaczenie „jak” zajmuje dużo czasu, a oni go nie mają, albo (o zgrozo!), że pracownik się obrazi, jeśli nie rozwiążą za niego problemu. Sama kiedyś zostałam postawiona w sytuacji, gdy mój pracownik powiedział do mnie: „ty jesteś szefową, ty powinnaś wiedzieć jak to rozwiązać”. Wrrr!

Oko trenera się czasem mocno męczy i trener potrzebuje odpoczynku, urlopu (tak, wiem, każdy z nas, nie tylko trener). Dziś zatem inspiracja nie tyle z prowadzonego przeze mnie szkolenia, a z ostatniego wyjazdu regeneracyjnego w piękne zalesione wzgórza Beskidu Sądeckiego. Na szlaku górskiego spaceru, schodząc w dół, spotykamy inną uczestniczkę wyjazdu, Dorotę, która dopiero wspina się w górę. Pyta, jak daleko jeszcze na szczyt, do schroniska. Mówimy, że nie wiemy, bo my aż do schroniska nie szłyśmy (odstraszyła nas prognoza na silne deszcze), ale, że jeszcze pewnie około godzina, zależy też jakim tempem.